Εμμένει στη θέση ότι οι αυθαίρετες κατασκευές εκτός οικιστικών περιοχών με ημερομηνία ανέγερσης μετά τις 31-01-1983 είναι κατεδαφιστέες το Συμβούλιο της Επικρατείας, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα στον Τύπο.
Εμμένει στη θέση ότι οι αυθαίρετες κατασκευές εκτός οικιστικών περιοχών με ημερομηνία ανέγερσης μετά τις 31-01-1983 είναι κατεδαφιστέες το Συμβούλιο της Επικρατείας, σύμφωνα με σχετικό δημοσίευμα στον Τύπο. Το κράτος μπορεί νόμιμα να παρέμβει σε αυτές τις περιπτώσεις περιορίζοντας σημαντικά τη δόμηση, γιατί η μακρόχρονη ανοχή του δεν σημαίνει ότι υπάρχει υποχρέωση να διατηρηθεί η πραγματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί αλλά ούτε ότι επιβάλλεται να διαιωνιστούν τυχόν ευνοϊκές ρυθμίσεις για εκτός σχεδίου ακίνητα.
Σύμφωνα με το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, η μακροχρόνια κρατική αδράνεια και ανοχή σε πρακτικές άναρχης οικοδομικής δραστηριότητας- η οποία υποδηλώνεται και με την εξυπηρέτηση των παράνομων κτισμάτων από δίκτυα ύδρευσης και ηλεκτρικού-, δεν μπορεί να στηρίξει καμία προσδοκία εξέλιξης των ως άνω περιοχών σε νόμιμες, οικιστικές ζώνες.
Αφορμή για τις άνω διαπιστώσεις στάθηκε η κρίση από το ΣτΕ ως συνταγματικού, Προεδρικού Διατάγματος για την περιοχή των Μεσογείων, κατά το σκέλος που πρόβλεψε την ένταξη τμήματος της Ραφήνας σε ζώνη πρασίνου («μπλοκάροντας» έτσι τη δόμηση) με στόχο να διατηρηθούν άθικτα τα σημεία σε δασικές περιοχές γύρω από την οικιστική ζώνη και να αποτραπεί η περαιτέρω περιβαλλοντική υποβάθμιση. Ιδιοκτήτες ακινήτων προσέφυγαν στη δικαιοσύνη, διαμαρτυρόμενοι για προσβολή των κατοχυρωμένων στο Σύνταγμα και στην ΕΣΔΑ δικαιωμάτων τους περί προστασίας της ιδιοκτησίας καθώς και για παραβίαση των αρχών της ισότητας και της αναλογικότητας, υποστηρίζοντας τον οικιστικό χαρακτήρα της επίμαχης έκτασης και τη βασιμότητα της μελλοντικής τους προσδοκίας για μελλοντική ένταξή της στο πολεοδομικό σχέδιο.
Παρότι το ΣτΕ δέχθηκε ότι οι ιδιοκτήτες μπορούν να αξιώσουν αποζημίωση σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις ουσιαστικής στέρησης της χρήσης της ιδιοκτησίας τους (σε σχέση με τον προορισμό της), εφόσον αποδείξουν με αγωγή στα δικαστήρια ότι το βάρος του περιορισμού που τους επιβάλλεται ξεπερνά το εύλογο συνταγματικό όριο ανοχής και αλληλεγγύης, απεφάνθη ωστόσο ότι δεν υφίσταται υποχρέωση του κράτους προς διαιώνιση ευνοϊκών ρυθμίσεων και διατήρηση ή νομιμοποίηση αυθαίρετων, οικιστικών συνόλων, ιδίως όταν η ένταξή τους στο σχέδιο δεν εναρμονίζεται με τον ευρύτερο χωροταξικό σχεδιασμό.